vliegen

zo eindelijk was het dan zover ...ik mocht mijn eerste vlucht maken. Boffen want ik mocht meteen op de lange vlucht naar Medellin Colombia met een beademde patiënt. Normaliter zijn de eerste twee vluchten met een stabiele patiënt naar Aruba of Curaçao. Omdat op de vluchten naar Colombia altijd een anesthesist meegaat en familie kan er geen derde verpleegkundige bij. Mijn geluk er was geen familie die meekon. De ruimte is zeer schaars in de Learjet 35A, zelfs ik kan er niet rechtop in staan. Het bied naast de liggende patiënt ruimte voor vier personen. De fligtnurse zorgt voor de patiënt ip en de seniornurse zorgt voor de logistiek en de familie en bij interventie voor de materialen die achterin het vliegtuig liggen. De anesthesist verzorgt de beademing de ons bekende oxilog. We vliegen op een hoogte van 42000 feet boven het reguliere luchtverkeer. Het overplaatsen van de patiënt is een hele tour: van ziekenhuis bed op de ambulance brancard in de ambulance met heel wat tassen met zo'n beetje alle ziekenhuis equipment dat maar mogelijk nodig kan zin bij interventie. Vervolgens via een brugstellage de brancard in het vliegtuig en dat allemaal op de plaats van bestemming nog een keer. Colombia is meteen een hele andere belevenis. De airport is niet al te groot, maar voordat alles ingeklaard is bij de douane zijn we alweer ruim een uur verder. Terwijl de plaatselijke ambulance al netjes op ons staat te wachten. Via vele kronkel wegen komen we 45 minuten later aan in het ziekenhuis, een beetje misselijk ook van de honger, komen we via de SEH naar de intensive care worden gebracht. Op straat is het een drukte met vooral veel kleine gele auto's wat de taxi's zijn en enorm veel vrachtwagens. Daarnaast heel veel motors allemaal netjes een helm op en wat bijzonder is achterop hun helm moet hetzelfde nummer staan als het kenteken van de motor. Prima preventie tegen diefstal. De seh is enorm groot en wij kijken onze ogen uit. Twee triage kamers en een volle wachtruimte. Daarna de seh gigantisch lange gang met aan de zijkanten door muren bescheidde ruimtes met allemaal alleen een gordijn aan de voorkant hebben. De volgende lange gang aan weerszijde diverse brancards van oude barrels met een opstap krukje ervoor tot nieuwe strykers met patiënten die allemaal wachten om opgenomen te worden dan wel aan een infuus hangen en aldaar behandelt worden. Verbazingwekkend ik weet niet hoe deze mensen uit elkaar kunnen worden gehouden en als ze moeten plassen ...????? privacy is hier ver te zoeken. Op het eind van de gang staat zelfs een brancard met daarop een brief isolatie....amazing..het familie lid heeft een schort aan... De gang moeten we door en dat lukt net tussen alle brancards door. Op de intensive care is het heel anders mooie ruime kamers met een perfect mooi uitzicht en ja... de drägerbeademing. Grappig als je bekende dingen tegenkomt aan de andere kant van de wereld. Op de terug vlucht lekker allemaal een tukje.... nok out. Voordeel van klein vliegtuig....we zitten allemaal aan het raam en genieten van het mooie uitzicht bij de landing op Bonaire. Daarna jaja nog even een late dienst erachteraan. Dus van 7.30 uur tot 23.00 gewerkt....aanwezig geweest..avonddienst was erg rustig. Op naar de volgende vlucht...........